Opgedroogd kattenpis verwijderen
Dagboek der Kattenpis-Kuisperikelen - 17 augustus
Oké, oké, ik weet het. Minder romantisch kan een dagboekonderwerp bijna niet. Maar laten we eerlijk zijn: als je katten hebt, komt het moment dat je je afvraagt hoe je in vredesnaam verdorie opgedroogd kattenpis verwijdert.
En dan heb ik het niet over die verse plasjes die je met een keukenrol zo wegveegt. Nee, ik heb het over die hardnekkige, ingebakken, onder-de-bank-weggemoffelde-varianten. Die waar je echt van denkt: "Hoe lang ligt dit hier al?!"
Mijn persoonlijke martelgang zoektocht naar opgedroogd kattenpis verwijderen inspiratie begon, geloof ik, zo'n drie jaar geleden.
Met Minoes, natuurlijk. Die dame had blijkbaar een voorkeur voor mijn perzische tapijt (die ik nu trouwens per ongeluk zelf ook naar kattenpis vind ruiken, haha). Ik dacht eerst: dit werkt nooit, maar ik probeerde toen een of andere chemische bom uit de supermarkt.
Resultaat: een vlek erbij en een kat die nog harder protesteerde. Zo zou ik het nu dus niet meer doen!
De opgedroogd kattenpis verwijderen geschiedenis in mijn huis is dus een lange, en verre van glorieuze.
Ik heb werkelijk alles geprobeerd. Baking soda, azijn (o god, die combinatie met kattenpis…), stoomreinigers (die ik nu stiekem verdenk van het verspreiden van de geur in plaats van het verwijderen)… Je snapt het idee.
Laatst nog… Oh, die was pijnlijk.
Ik had ergens gelezen over enzymatische reinigers. Klonk perfect! Dus, ik vol goede moed die hele flacon over een verdachte plek op mijn bureaustoel leeggekieperd (ja, bureaustoel. Dat krijg je met katten). En toen vergat ik het. Een paar dagen later zat ik in mijn nette broek op mijn bureau… en rook de hele dag een zweem van kattenpis.
Blijkbaar had die reiniger het spul wel losgeweekt, maar niet weggehaald.
Ik heb die broek linea recta de was in gegooid. En de stoel staat nu buiten… te luchten. Leerpuntje: lees alle stappen op de verpakking.
Wat me trouwens opvalt, is dat er de laatste tijd wel echt opgedroogd kattenpis verwijderen ontwikkelingen zijn.
Online zie je nu allerlei 'natuurlijke' sprays met pro-biotische dingen en zo. Of dat werkt? Geen idee! Ik ben nog een beetje getraumatiseerd, geloof ik. Maar ik wil het nog wel eens proberen. Eerlijk is eerlijk, die luchtjes kunnen écht je huis (en humeur) verpesten.
Oh!
Ik herinner me ineens nog een geniale (al zeg ik het zelf) truc. Oké, dit moet je écht een keer proberen: als je een lichte vlek op een lichte ondergrond hebt (zoals een beige vloerkleed), dan kun je droogshampoo gebruiken. Serieus! Spray het erop, laat het intrekken, stofzuig het weg.
Het absorbeert een groot deel van de geur en de vlek wordt minder opvallend. Oké, het is niet perfect, maar het is een snelle fix als je onverwacht bezoek krijgt. Alleen wel even die katten verstoppen, anders denken ze dat er een nieuw soort kattenkruid in huis is.
Dus, waar staan we nu?
Ik heb nog steeds af en toe last van de mysterieuze kattenpis-geur (ik verdenk de plantenbak op het balkon. Misschien is het geen kattenpis. Misschien is het gewoon... plantenpis? Ik weet het niet meer). Maar ik ben wel iets minder gefrustreerd dan in het begin.
Ik heb geaccepteerd dat katten, liefde en af en toe een beetje stank hand in hand gaan. En dat je soms beter kunt lachen om je mislukte schoonmaakpogingen dan je er druk om te maken.
Tot slot, lieve lezer van mijn kattenpis-chronieken, een kleine wijsheid: je hoeft niet perfect te zijn, gewoon nieuwsgierig.
En misschien een beetje voorbereid op onverwachte geurtjes.