Zwarte lakschoenen poetsen
Dagboek, 14 mei
Oké, je zou denken dat ik interessantere dingen te melden heb dan het feit dat ik vandaag zwarte lakschoenen heb gepoetst, maar hier zijn we dan. Het begon allemaal vanmorgen.
Ik had een sollicitatiegesprek (fingers crossed!) en wilde er piekfijn uitzien. Mijn enige fatsoenlijke schoenen? Inderdaad, die glimmende duivels.
Eerlijk gezegd, ik had geen idee waar ik aan begon. Ik dacht eerst: dit werkt nooit.
Staan ze al een eeuw in de kast, vol stof... en hoe krijg je lakschoenen eigenlijk echt glanzend? Dus, Google was mijn beste vriend. Blijkbaar zijn er hele communities gewijd aan zwarte lakschoenen poetsen tips. Wie had dat gedacht?
Mijn eerste poging was een ramp.
Ik gebruikte een of ander oud poetsmiddel dat ik nog had staan. Resultaat: een vage, grijze waas. Zo zou ik het nu dus niet meer doen. Leerpuntje.
Maar goed, na wat meer research (en een halve dag vertraging) kwam ik op het volgende: eerst schoonmaken met een vochtige doek.
Dan, héél belangrijk, een speciale lakpoets. En daarna... wrijven. Wrijven alsof je leven ervan afhangt.
- Stap 1: Stof verwijderen (duh!)
- Stap 2: Lakpoets in dunne laagjes
- Stap 3: Wrijven, wrijven, wrijven!
En hier komt de anekdote.
Ik was zo geconcentreerd aan het wrijven, dat ik de radio harder en harder zette. Plotseling stond mijn buurman voor de deur, met een bezorgde blik. "Gaat alles wel goed? Ik hoor hier een soort van polijstmachine." Oeps.
Schaamrood op mijn kaken.
Tijdens dat gepoets ben ik trouwens ook een beetje gaan nadenken over de zwarte lakschoenen poetsen ontwikkelingen. Vroeger gebruikten ze waarschijnlijk nog berenvet, nu heb je sprays en crèmes met nano-deeltjes.
Het is wat.
Het grappige is, het gepoets op zich werd bijna meditatief. De geur van de poets, de herhalende beweging... het had iets rustgevends. En toen, na uren zwoegen (leek het), waren ze klaar. Je kon er bijna in spiegelen!
Een zwarte lakschoenen poetsen feit: ze trekken stof aan als een magneet, heb ik gemerkt.
Ik stond nog geen vijf minuten buiten en er zaten alweer minieme stofdeeltjes op. Zucht.
Tweede anekdote: Ik had die schoenen dus aan naar mijn sollicitatie. Alles leek goed te gaan, tot... ja, tot ik over een losliggende stoeptegel struikelde en bijna mijn neus brak.
Gelukkig hield ik me vast aan een lantaarnpaal. De schoenen? Die zaten onder de krassen. Ironisch, toch? Al die moeite voor niets.
Maar weet je wat? Ik ben niet boos. Het leven is rommelig, sollicitaties zijn stressvol en stoeptegels zijn verraderlijk.
En die schoenen? Die ga ik gewoon opnieuw poetsen. Misschien zelfs nog beter dan de vorige keer.
Dat moet je écht een keer proberen: je schoenen tot in de perfectie poetsen.
Alleen al voor het gevoel. Maar onthoud: je hoeft niet perfect te zijn, gewoon nieuwsgierig.