Bloedvlekken tapijt

Dagboekfragment - Bloedvlekken & Tapijten (en andere tragedies)

Oké, dagboek, laten we het er eens over hebben. Ik heb dus… een probleem. Een rood probleem. Op mijn tapijt. Ja, bloed. Niet van mij, gelukkig!

(Denk ik. Was het wel van mij? Nee, stom, ik herinner me het hele incident!). Nou ja, het is ingewikkeld. Maar laten we zeggen dat een nagel knippen van de hond een… onverwacht expressieve affaire werd. En dat expressie zich manifesteerde in een bloedvlekken tapijt, een soort artistiek statement tegen mijn wil.

Eerst dacht ik: dit werkt nooit.

Ik ga nooit van mijn leven dat tapijt schoon krijgen. Het leek wel een scene uit Dexter. Ik heb meteen Google geraadpleegd, natuurlijk. Bloedvlekken tapijt feiten, bloedvlekken tapijt geschiedenis, alles kwam voorbij. Blijkbaar worstelen mensen al eeuwen met dit probleem.

Interessant, eigenlijk, hoe zoiets alledaags als bloed op textiel zo'n lange geschiedenis heeft. Ik las over Romeinse technieken met urine (ieuw!) en middeleeuwse kruidenmengsels. Ik besloot dat ik het toch iets moderner zou aanpakken.

Poging 1: Zout & koud water. De heilige graal volgens internet.

Ik dacht, oké, klinkt redelijk. Ik heb een emmer ijskoud water gepakt, een bak zout erin gekieperd en ben als een bezetene gaan deppen. Urenlang. Echt uren. Het resultaat? Een bleke vlek. Een heel bleke, roze-achtige vlek.

Maar nog steeds een vlek. Zo zou ik het nu dus niet meer doen.

Ik denk dat de hond er stiekem van genoot, hij leek het wel fijn te vinden dat ik de hele tijd op de grond zat, zuchtend en puffend.

En dan heb je natuurlijk bloedvlekken tapijt toepassingen! Nee, grapje! Of… nou ja, ik las een artikel over kunstenaars die bloed gebruiken in hun werk.

Ik overwoog heel even om er een performance art stuk van te maken: "Vlekken van Vergankelijkheid", of zoiets. Maar toen bedacht ik me dat de hond toch echt gegeten moet worden, en niet vereeuwigd in een bloederige vloerkleedcreatie.

Anekdote 1 (De Soda-Soap Opera): Ik had ergens gelezen over soda.

Bicarbonaat, welteverstaan. Niet de mierzoete drank. Ik maakte een papje, smeerde het op de vlek, liet het drogen… en stofzuigde het op. En toen gebeurde het. Een gigantische zeepbel kwam uit mijn stofzuiger! Het was net een scène uit een slapstickfilm.

Mijn hele woonkamer zat onder de sop. Ik stond daar, bedekt met zeepsop, omringd door een leger van glimmende bellen, met nog steeds een roze vlek op mijn tapijt. Leren om te lachen om je eigen falen is echt cruciaal in het leven, geloof me.

Poging 2: Enzymatische Reiniger. Uiteindelijk, na research naar de bloedvlekken tapijt ontwikkelingen op het gebied van schoonmaakmiddelen, zwichtte ik voor een speciale enzymatische reiniger.

Zo'n fles met beloftes van 'verwijdert alle organische vlekken, zelfs die van buitenaardse wezens!'. Dat moet je echt een keer proberen. Niet letterlijk buitenaardse wezens, maar je snapt het. Wonder boven wonder, dit werkte! Na een paar behandelingen was de vlek verdwenen.

Anekdote 2 (De Vergeten Sok): Het ironische is dat, terwijl ik me de hele dag had uitgesloofd om die bloedvlek te verwijderen, er een half vergeten, bebloede sok onder de bank lag. Ik had hem daar neergegooid tijdens de paniek.

Toen ik hem eindelijk vond, was de bloedvlek allang opgedroogd. Ik gooide de sok weg. Zo simpel kan het soms zijn.

Conclusie van dit hele tapijt-drama? Bloed is hardnekkig.

Honden zijn schattig (maar soms bloederig). En Google is zowel een zegen als een vloek.

Je hoeft niet perfect te zijn, gewoon nieuwsgierig. En misschien, heel misschien, moet ik maar eens een professionele tapijtreiniger inhuren voor de volgende "artistieke expressie" van de hond. Tot de volgende ramp, dagboek!