Oven reinigen
Lieve Dagboek, de Oven...
Oké, oké, toegegeven, ik heb de afgelopen maand nogal wat bakprojecten op mijn geweten. Van mislukte soufflés (zakt als een plumpudding, echt waar!) tot aangebrande brownies (waarom moet ik áltijd wegrennen om de telefoon op te nemen??).
Dat brengt me bij het punt: de oven. Het ding ziet eruit alsof er een kleine vulkaan is uitgebarsten. Serieus.
Ik had dus besloten, vandaag is de dag van de ovenreiniging. Ik had me al suf gegoogled. Oven reinigen trends, oven reinigen feiten, oven reinigen ontwikkelingen...
Jezus, je zou bijna denken dat het een wetenschap is. Er is zelfs oven reinigen inspiratie! Wie raakt er geïnspireerd door een smerige oven?! (Oké, misschien een klein beetje nu ik eraan begin, soort van satisfactie van de 'klus geklaard'-variant.)
Ik las ergens over een of andere ecologische oplossing met citroen en water.
Ik dacht eerst: dit werkt nooit. Het klonk te mooi om waar te zijn.
Maar hé, ik ben een sucker voor 'natuurlijke' oplossingen, dus ik probeerde het. Nou, dagboek, laten we zeggen dat de citroengeur me wel beviel, maar de aangekoekte troep...
die lachte me vierkant uit. Verspilling van een halve citroenboom, dat was het.
Daarna kwam plan B. Ik had op een of ander forum gelezen dat baking soda en azijn wonderen doen. Ik maakte een pasta, smeerde het spul erin, wachtte braaf... Het bruiste wel leuk, moet ik toegeven.
Maar de volgende dag... Nog steeds smerig. Iets minder, oké, maar nog steeds alsof ik er een archeologische opgraving in kon beginnen.
Oven reinigen geschiedenis, anyone? Ik voelde me net een archeoloog die stuitte op een onoverkomelijke laag van prehistorische aangekoekte taartresten.
- Dus, wat heb ik geleerd?
- Citroenen zijn lekker in de thee, maar niet per se als ovenreiniger.
- Baking soda en azijn...
meh. Niet het wondermiddel dat iedereen beweert.
Toen besloot ik dat het genoeg was. Ik haalde de zware artillerie boven. De chemische bom. (Ja, ik weet het, niet zo eco, schaam me, schaam me). Sprayen, wachten, en ja hoor... langzaam maar zeker begon de boel los te weken.
Ik schrobde als een bezetene, met handschoenen aan deze keer. (Anekdote: de eerste keer dat ik dat spul gebruikte, vergat ik handschoenen. Mijn handen voelden aan alsof ik ze in een zwembad vol chloor had gedompeld. Zo zou ik het nu dus niet meer doen.
Lesje geleerd!).
Nu, na uren zwoegen en zweten, is de oven... acceptabel. Niet smetteloos, niet showroom-nieuw, maar acceptabel. Ik kan er weer pizza's in bakken zonder me schuldig te voelen. (En de pizza-ingrediënten liggen al klaar!
Die brownies wachten nog wel eventjes...) Ik heb nog wel de deurrubbers overgeslagen, dat moet je écht een keer proberen, die worden altijd vergeten. Maar die bewaar ik voor morgen denk ik.
Moraal van het verhaal? Oven reinigen is geen rocket science, maar het is ook geen wandeling in het park.
Je kunt je suf googlen op trucjes en tips, maar uiteindelijk komt het neer op hard werken en de juiste middelen. En misschien, heel misschien, een klein beetje accepteren dat je oven nooit helemaal perfect schoon zal zijn. Net als het leven zelf, eigenlijk.
Je hoeft niet perfect te zijn, gewoon nieuwsgierig.