Vaas met luipaardprint
Dagboek - Vrijdag de 13e (maar ik voel me lucky!)
Oké, ik moet het kwijt. Ik heb dus een vaas gekocht. Met luipaardprint. Ik dacht eerst: dit werkt nooit. Echt nooit. Mijn interieur is meer… tja… beige?
Laten we het beige noemen. Beetje saai, misschien, maar veilig. Totdat ik dus die vaas zag. Het was liefde op het eerste gezicht, een soort guilty pleasure die ik gewoon moest toegeven.
De vaas met luipaardprint voordelen?
Die zag ik eerst niet echt. Ik bedoel, het ding schreeuwt 'hier ben ik!' en mijn beige interieur fluistert zachtjes 'stil nou!' Maar… ergens vind ik dat brutaaltje wel leuk. Het breekt de boel op. En nu ik erover nadenk, die luipaardprint is best wel een trend.
Best wel een statement. Zou ik normaal nooit doen, maar hé, wie weet wordt dit wel mijn nieuwe ding?
Trouwens, over trends gesproken, herinneren jullie je nog die keer dat ik dacht dat neon sokken onder sandalen dé trend van het jaar zou worden?
Pijnlijk. Laten we het daar niet meer over hebben. Zo zou ik het nu dus niet meer doen.
Ik begon me af te vragen wat de vaas met luipaardprint geschiedenis zou zijn. Bestaat zoiets überhaupt?
Ik bedoel, zijn er archeologen die opgravingen doen en dan roepen: "Eureka! Een vaas met luipaardprint! We schrijven 3000 voor Christus en het was al hip!" Ik betwijfel het. Maar misschien is er wel een verhaal over een pottenbakker die per ongeluk koffie over zijn vaas morste en toen dacht: "Hey, lijkt op luipaardvlekken!
Geniaal!"
En toen… drama! Ik wilde de vaas vullen met water en een paar van mijn nieuwe eucalyptus takken. Ik draaide de kraan open… te hard.
Boem! Water overal. Op mijn nieuwe kleed, op de bank, zelfs op mijn kat (die nu heel boos naar me zit te kijken). Een totale chaos. De vaas zelf bleef wonder boven wonder heel, maar de schade… pfff. Dat moet je écht een keer proberen, als je een hekel hebt aan je eigen rust en orde.
Nee, grapje natuurlijk!
Maar goed, na het opdweilen (en het troosten van de kat) stond die vaas daar. Nog steeds. En weet je wat? Het zag er eigenlijk best wel goed uit. Zelfs met een paar druppels water nog op het laminaat. Het gaf het iets… iets levendigs.
Iets rauws. Iets… luipaard-achtigs.
Ik las ergens iets over vaas met luipaardprint feiten. Zoiets als dat het "een blijk van individualiteit" zou zijn. Of "een knipoog naar de retro-stijl". Of "de perfecte manier om een saaie kamer op te fleuren".
Allemaal waar, waarschijnlijk. Maar voor mij is het gewoon… een vaas. Een beetje anders dan anders. Een beetje brutaal. Een beetje… mij?
Dus ja, mijn beige-interieur heeft nu een luipaard-vaas. En een nat kleed. En een boze kat.
Maar ik voel me verrassend goed. Het leven is te kort om bang te zijn voor een beetje luipaardprint.
Misschien ga ik morgen wel mijn haar in een luipaardprint laten verven. Nee, grapje! (Of toch niet?).
- Les 1: Wees niet bang om buiten de lijntjes te kleuren.
- Les 2: Draai de kraan niet te hard open.
- Les 3: Je kat zal je vergeven (uiteindelijk).
En weet je wat het mooiste is?
Je hoeft niet perfect te zijn, gewoon nieuwsgierig.