Tafel van hout maken
Dagboek, bladzijde zoveel…
Oké, vandaag dus: de houten tafel. Ik zit er nu al uren aan. Niet aan de tafel zelf, hè, dat zou wat zijn. Nee, ik zit hier, met een kop slappe thee (vergeten sterk te zetten, zucht) en mijn notitieboek, te proberen te vatten wat er nou precies gebeurd is.
Tafel van hout maken voordelen? Die zijn in theorie eindeloos. Uniek, persoonlijk, gaat levenslang mee… in de praktijk vooral: veel gezaag en stof. Heel veel stof.
Ik dacht eerst: dit werkt nooit. Ik ben geen timmerman, ik ben… nou ja, iemand die graag zelf dingen maakt.
Dat is toch anders. Maar ik had dit idee al zo lang in mijn hoofd zitten. Een robuuste eettafel, met een blad van oude planken. Zo'n ding waar je zonder zorgen een hete pan op kunt zetten, waar geleefd mag worden. Tafel van hout maken inspiratie?
Die kwam vooral van Pinterest, natuurlijk. En van dat ene café in Berlijn waar ik ooit een perfecte kop koffie dronk aan zo'n soort tafel.
Eerst die planken.
Oef. Ik wilde dus echt oude planken, met karakter. Uiteindelijk gevonden op een marktplaats, bij een man die ze uit een oude boerderij had gesloopt. Ze waren… nou ja, laten we zeggen 'verweerd'. En krom. En vol spijkers. Zo zou ik het nu dus niet meer doen.
Ik zou gladde, nieuwe planken kopen en ze zelf oud maken. Veel minder frustratie.
Anecdote nummer één: die spijkers. Ik had zo'n coole klauwhamer gekocht, echt professioneel. Dacht ik. Totdat ik die eerste spijker probeerde eruit te trekken.
Die brak af. En die tweede. En die derde. Uiteindelijk heb ik een tang gebruikt. En een hamer. En heel veel gevloek. Mijn buurman zal wel gedacht hebben dat ik iemand aan het vermoorden was. Les geleerd: koop fatsoenlijk gereedschap. En oefen ermee!
De poten waren makkelijker.
Metalen poten van een webshop. Modern, strak. Contrast met het rustieke blad. Dat was het idee, tenminste. Tafel van hout maken geschiedenis leert ons dat contrast vaak mooi is, toch? Ik heb ze eronder geschroefd, dat ging verrassend goed. Maar toen… toen stond die tafel.
En hij wiebelde. Gigantisch.
Toen begon het echte werk: schuren. Oh, god, schuren. Ik heb geschuurd tot ik geen vingerafdrukken meer had. Eerst grof, dan fijn. En toen nog fijner.
Tussendoor heb ik de planken nog een keer geolied. Ik had een speciale olie gekocht, matte finish. Zou het hout beschermen en de structuur accentueren. Het rook naar noten, dat was dan wel weer fijn.
- Planken schuren (heel veel!)
- Planken oliën (nog meer!)
- Poten bevestigen (met wiebel-correctie!)
De wiebel.
Ja, de wiebel. Ik heb er een paar dagen over gedaan om die te verhelpen. Uiteindelijk heb ik viltjes onder de poten geplakt. Geen elegante oplossing, maar het werkt. Tafel van hout maken ontwikkelingen in mijn eigen achtertuin dus: van professioneel timmerwerk naar creatief geklooi met vilt.
Anecdote nummer twee: de eerste pan soep op de nieuwe tafel.
Ik was zo trots. Eindelijk klaar! Dus ik maakte mijn favoriete tomatensoep, zette de pan op de tafel… en er bleef een witte ring achter. Recht in de olie. Argh! Blijkbaar was de olie nog niet helemaal uitgehard. Ik heb hem er gelukkig uitgepoetst, maar het was even schrikken.
Dat moet je écht een keer proberen, die pan-test. Maar dan op een onopvallende plek.
Nu staat hij hier. Mijn tafel. Hij is niet perfect. Er zitten nog wat spijkergaten in, en een paar kleine krasjes. En hij wiebelt een beetje.
Maar hij is van mij. Ik heb hem zelf gemaakt. En hij is perfect imperfect. Ik kijk ernaar en denk: dat heb ik geflikt. En dat is best wel een fijn gevoel.
Het is avond. De thee is koud. Ik ga nu eten. Aan mijn nieuwe, oude, wiebelende, imperfecte, zelfgemaakte houten tafel.
Je hoeft niet perfect te zijn, gewoon nieuwsgierig.